Knutseljuffen Ellen en Margreet zijn het warme hart van De Lantscroon
“Als we weggaan, vragen ze steevast: wanneer komen jullie weer?”
Ze zijn niet meer weg te denken uit rijksopvanglocatie De Lantscroon: vrijwilligers Ellen van Gessel en Margreet Pailer. Sinds dag één zetten ze zich met hart en ziel in voor de Oekraïense kinderen. “Ik hou van de kinderen,” zegt Margreet meerdere keren tijdens het gesprek. “Als ze binnenkomen, begint het altijd met een knuffel. En als we weggaan, vragen ze: ‘wanneer komen jullie weer?”
De herinnering aan die dag in 2022, toen er twee bussen vanuit het Poolse Krakau met de nieuwe bewoners arriveerden, staat nog altijd op hun netvlies. Het raakte hen diep, net als de verhalen die ze na verloop van tijd horen. Na ruim drie jaar hebben ze met de kinderen en andere bewoners een warme band opgebouwd.
Ellen werkte 34 jaar als kleuterjuf op de Pastoor Galamaschool. Margreet begeleidde jarenlang getraumatiseerde kinderen in een kindertehuis. Beiden weten dus precies waar en hoe ze verschil kunnen maken. Toen ze op social media een oproep voor vrijwilligers van Stichting Montferland Helpt zagen, twijfelden ze geen seconde.
Een gouden duo
Aan de grote tafel in het kantoor van Stichting Montferland Helpt zitten Ellen en Margreet gezellig naast elkaar. Toegankelijk, vrolijk en elkaar ondertussen aanvullend. Beiden uit ’s-Heerenberg, maar vóór hun vrijwilligerswerk kenden ze elkaar nog niet. “In het begin was het best chaotisch,” lachen ze. “We werkten ieder in andere ruimtes van het pand en wisten dat niet. Kinderen van allerlei leeftijden en nog geen plan.” Maar inmiddels zijn ze een perfect ingespeeld team — een blik of een half woord is genoeg om elkaar te begrijpen.
Heeft het vrijwilligerswerk hen veranderd? Ellen denkt even na: “Het heeft mijn leven echt in perspectief gezet. Vrijheid, vrede… het is zo kostbaar. Wat je normaal alleen op tv ziet, komt ineens heel dichtbij als je de verhalen hoort.” “Dan besef je pas echt hoe bevoorrecht we zijn”, vult Margreet aan.
Groeien en bloeien
Wat ze het meeste raakt? De groei van de kinderen. “In het begin waren ze meer op afstand en onzeker. Niet zo gek in een land dat je niet kent en waarvan je de taal niet spreekt,” vertelt Margreet. “Nu zijn ze veel zelfstandiger, vrolijker en losser.”
Ze begonnen met twintig basisschoolkinderen, die ze twee keer per week zagen. Inmiddels zijn dat er acht. De meesten gaan nu naar school, dus organiseren Ellen en Margreet vooral nog activiteiten tijdens vakanties en feestdagen.
Ellen: “In het begin communiceerden we met handen en voeten. Google Translate was onze beste vriend. Nu spreken ze behoorlijk goed Nederlands. Ook de volwassenen hebben hun draai gevonden, met werk en sociale contacten. Het is echt een hechte gemeenschap geworden.”
Altijd in de weer
De eerste activiteit die ze organiseerden was eieren schilderen voor Pasen. Inmiddels is dat uitgegroeid tot een heel scala aan knutselmiddagen, spelletjes, speurtochten in het bos, speeltuinbezoeken en met gekregen kaarten zelfs een dagje pretpark Wunderland Kalkar. Voor elke bijeenkomst zijn ze dagen van tevoren in de weer: spullen regelen, plannen maken, ideeën bedenken. “Wat we doen, draait niet om grote gebaren”, benadrukt Margreet. “Het gaat om samen zijn, plezier maken, een rustpunt bieden. Even geen zorgen en gewoon kind kunnen zijn.” Er is niet een moment dat eruit springt, meer een optelsom van heel veel leuke middagen. “De creativiteit, het gelach, de blije gezichten… Als ze maar even hun zorgen kunnen vergeten, dan is ons doel al bereikt”, vat Ellen samen. “Daar doen we het voor.”
Een verrijking
Margreet: “Dit vrijwilligerswerk heeft ons leven verrijkt. We hebben ons verdiept in de Oekraïense cultuur, lezen boeken over de achtergrond van de oorlog…” Ellen glimlacht: “Ik heb zelfs een Oekraïens kookboek gekocht. Als er in huis gekookt wordt door de bewoners, geven ze me weleens wat mee voor thuis. Maar met de kinderen praten we niet over de oorlog. Bij ons mogen ze gewoon even blij zijn, alles loslaten.”
“Ik ben trots op wat ze in die korte tijd als gemeenschap samen hebben opgebouwd. We hebben zo’n speciale band met elkaar”, vat Margreet samen. “Ik hoop zó dat de oorlog snel voorbij is. Sommige gezinnen zullen uiteindelijk teruggaan — daar wil ik eigenlijk nog niet aan denken. Voor hen heel fijn, maar wat zal ik ze missen. Anderen bouwen hier een toekomst op. Bijna alle bewoners werken bij regionale bedrijven. Het is zo mooi om te zien hoe goed de groep zit redt en ze elkaar met van alles helpen. Wat er ook gebeurt: we hebben als vrijwilligers iets kunnen bijdragen en maken daarin verschil.”
