Bewoners - Anastasiia en Daria

Anastasiia en Daria

“We konden niet anders dan vluchten uit Oekraïne”

Bovenste rij v.l.n.r.: Artyom, Leonid, Nikolay en Vadim. Onderste rij v.l.n.r.: Daria, Dmitry, Tetiana, Anastasiia en Bogdana

Als er een raket wordt afgevuurd, horen ze dit minuten van tevoren al aankomen. Om daarna meteen te schuilen in de ondergrondse ruimte van hun huis. Vanaf de start van de Russisch-Oekraïense oorlog in 2014 leven tweelingzussen Anastasiia en Daria Salnikova al in angst. Ze woonden met hun gezinnen en ouders in het stadje Lisichansk. Gelegen in het deels door Rusland bezette gebied Lugansk in Oost-Oekraïne. Die donderdag 24 februari 2022 is anders. Op Dragobete, een feestdag die in het teken van de liefde en het voorjaar staat, valt Rusland met veel geweld Oekraïne binnen.

 

Non-stop raketaanvallen, grondtroepen verspreiden zich razendsnel en toegangswegen zijn afgesloten. Door de explosies springt het glas uit de ramen en is er geen elektriciteit. Dagen van intense paniek en onzekerheid volgen. De intentie om te vluchten is er niet, maar ze lopen groot gevaar. Als een van de kinderen begint over te geven van angst, besluiten ze om te vluchten. Anastasiia: “We woonden ieder aan de andere kant van de stad. Daria met haar kinderen, onze ouders en grootmoeder. Ik met mijn gezin en mijn man Artyom, die als internationaal chauffeur op dat moment onderweg was. Oma was zo ontzettend bang net als onze kinderen. Mijn zus en ik hebben er vijf variërend in leeftijd van 8 tot 15 jaar. Ze zijn opgegroeid met de oorlog, kregen les op school wat ze moesten doen als er gevaar dreigde. Die donderdag smeekte de jongste ons dat dit moest stoppen. Oma heeft van de extreme stress een hartaanval gekregen en is halfzijdig verlamd geraakt.”


”We waren nog nooit in het buitenland geweest”

Van Polen naar Nederland

In de daaropvolgende dagen komt de Oekraïense politie langs de huizen om de bewoners te evacueren. Eerst gaan ze met de trein naar een ander deel van het land. Daar wachten ze dagenlang en slapen op matrassen, waarna ze met bussen naar Polen vertrekken. ”We waren nog nooit in het buitenland geweest”, vertelt Daria. “Eenmaal in Polen wilden ze ons verdelen, maar dat hebben we geweigerd. Het was zo onzeker allemaal, tot we bericht kregen dat we naar De Lantscroon konden. Dat was zo emotioneel, we trilden helemaal. Op 8 april 2022 kwamen we aan in ’s-Heerenberg. We zijn ongelooflijk dankbaar dat we terecht konden op deze veilige plek.”

Niet te veel aan thuis denken

Tegenover me zitten Anastasiia en Daria (35). Beneden is er geroezemoes van kinderen die van school komen en ondertussen wordt het avondeten klaargemaakt. De eerste verdieping van het historische pand De Lantscroon is een rustige plek om het interview te doen. Dit is het klaslokaal waar de kinderen Oekraïense les krijgen en de zussen met andere medebewoners twee keer per week Nederlandse les volgen. Beide zussen werken fulltime bij cateringbedrijf Woodies Eten & Drinken. Hun moeder vangt de kinderen op als ze thuiskomen van school. In de weekenden werkt ze bij Kasteel Café Heeren Dubbel. “Het vele werken zorgt ervoor, dat we niet te veel aan thuis denken”, vertelt Anastasiia. “Een ander leven waar Daria kassamedewerkster was en ik bij de spoorwegen werkte. Daarnaast thuis groente verbouwde en de dieren verzorgde.”

Schuilkelder

Het nieuws volgen ze nauwgezet. Een week geleden zagen ze toevallig een foto in de Russische media. Het huis van Anastasiia dat in brand staat en waar haar schoonouders wonen. Ze weten niet of ze er nog zijn en wat er nog van het huis over is. In rap Oekraïens en geladen met emoties vullen beiden elkaar aan, met hier en daar een woordje Nederlands. Tolk Olena vertaalt de vragen en de antwoorden. Praten over de oorlog en hun verdriet is niet een dagelijks ding. Maar ze vinden het belangrijk om hun verhaal te vertellen. Daria laat een foto zien van de schuilkelder in hun huis onder de houten vloer in de woonkamer. “Daar konden we zitten en slapen. Altijd was er extra voedsel en water op voorraad. We raakten eraan gewend dat er militairen en tanks waren. Raketten ontploften. Maar altijd was er die angst op de achtergrond…”


Onzekerheid & dankbaarheid

In juni 2023 volgt de moeder van de zussen en hun vader blijft achter. Hij is later gevlucht naar een ander deel van de regio Donetsk. Met hem is al een tijdlang geen contact meer mogelijk in het zwaar bezette gebied. Oma is met hulp van twee militairen geëvacueerd en opgevangen door een tante. Vanwege haar broze gezondheid, zou ze de lange reis naar Nederland niet overleven. Regelmatig bellen ze en oma wordt door de zussen financieel ondersteund. Om haar achter te laten was verschrikkelijk vertellen ze. Een groot, hecht gezin uiteengerukt door de oorlog in Oekraïne. Altijd die vraag: hoe gaat het met onze familie daar? Maar ook of ze ooit nog terug kunnen. Daria: “We leven in Nederland, zijn Fons van Pul van Stichting Montferland Helpt en alle lieve vrijwilligers enorm dankbaar dat dit kan. Onze kinderen gaan graag naar school. We zijn veilig en dat is het allerbelangrijkste. Bouwen verder aan onze toekomst hier, omdat we geen idee hebben wanneer de oorlog stopt. Maar we denken iedere dag aan thuis.”

Share by: